Kot perski od tysięcy lat jest ceniony przez człowieka. Pers wywodzi się z pustyń Persji i Iranu, a obecnie jest najpopularniejszą rasą w Stanach Zjednoczonych. Ma na to wpływ jego łagodny charakter i zamiłowanie do zajmowania miejsca na kolanach opiekuna. Inteligentny i przyjacielski, to doskonały towarzysz człowieka.
Spis treści
Jak wygląda kot perski?
Koty perskie są średniej lub dużej wielkości. Ich ciało jest krępe i mocne, kończyny muskularne, a klatka piersiowa głęboka. Najbardziej charakterystyczna jest jednak płaska twarz zwierząt tej rasy. Policzki są pełne, oczy duże i okrągłe, a nos zadarty, osadzony na bardzo krótkiej kufie. Sierść jest długa i puszysta, z gęstym podszerstkiem nadającym jej objętości. Przez zakupem kota tej rasy należy dowiedzieć się, jak pielęgnować persa, aby w jego sierści nie powstawały kołtuny. Brak systematyczności w czesaniu i rozplątywaniu okrywy włosowej bardzo szybko doprowadzi do stanu, z którego jedynym wyjściem będzie ogolenie kota. Jako kot długowłosy, pers nie poradzi sobie z pielęgnacją sierści sam.
Koty perskie występują w wielu kolorach i wzorach. Biały pers z niebieskimi oczami jest jednym z najwcześniej powstałych kotów tej rasy. Krzyżowanie tej odmiany z innymi jednokolorowymi osobnikami umożliwiło powstanie większej różnorodności kolorów oczu, w tym osobników odznaczających się heterochromią (obydwie tęczówki o różnych kolorach). Wielką miłośniczką kotów tej rasy była królowa Victoria. To właśnie dzięki niej niebieski pers stał się tak popularny. Innymi wczesnymi kolorami był też czarny i rudy pers. Od roku 1920 systematycznie zwiększała się paleta barw szaty jednokolorowych zwierzaków – pojawiły się osobniki czekoladowe, kremowe i lilak. Pers tricolor pojawił się w hodowlach dopiero końcem XIX wieku. Niemal wszystkie koty o tym umaszczeniu to samice, co sprawia hodowcom pewne trudności. Wśród osobników tej rasy możemy wyróżnić koty o odmianach smoke, tabby, chinchilla czy shaded. Kot pers szary szczególnie pięknie wygląda wtedy, kiedy jego sierść jest w wielu odcieniach – od popielatego po niemal czarny. W odmianie smoke każdy włos jest jasny u nasady i ciemnieje ku końcowi, co daje niesamowity efekt cieniowanej sierści.
Szczególną uwagę może przykuwać tzw. pers miniaturowy. Nie jest to jednak odrębna rasa! Persy miniaturowe powstają poprzez krzyżowanie ze sobą osobników dobieranych w taki sposób, by otrzymane potomstwo było jak najmniejsze.
Ile żyją koty perskie?
Ze względu na rasową predyspozycje do pewnych poważnych chorób koty perskie rzadko dożywają 20 lat. Według badania przeprowadzonego w Wielkiej Brytanii średnia długość życia kota perskiego to 13,5 roku. Jeśli nasz kot pochodzi z adopcji i przygarnęliśmy go już jako dorosłe zwierzę, nie będzie łatwo stwierdzić, ile tak naprawdę ma lat. Jak określić wiek kota? Kocięta persa dorastają w takim samym tempie jak inne koty, dlatego w ich przypadku w określeniu przybliżonego wieku pomoże weterynarz. Młode dorosłe koty wyglądem, stanem uzębienia i sierści mogą nie różnić się wcale od kotów wiekiem podchodzących już pod staruszków. Wszystko zależy od diety, pielęgnacji i osobniczych cech danego zwierzęcia.
Do kiedy rosną koty perskie? Podobnie jak koty innych ras i mieszańce persy rosną do pierwszego roku życia. W czasie wzrostu teoretycznie nie powinno ograniczać się kotom pokarmu, należy jednak obserwować, czy u zwierzęcia nie zaczął się zbyt intensywny przyrost tkanki tłuszczowej.
Ile powinien ważyć pers?
Samce kotów rasy perskiej osiągają masę ciała od 4 do 6 kg, samice natomiast rzadko przekraczają 4,5 kg. Jak często karmić kota? Najlepiej kilka razy dziennie podawać niewielkie porcje, zawsze o tej samej porze. Kot jako mały drapieżnik żywi się wieloma drobnymi zdobyczami każdego dnia – aby zaspokoić fizjologiczne potrzeby zwierzęcia, należy podobny tryb karmienia odtworzyć w domu.
Co jedzą koty perskie? Dokładnie to samo, co każdy inny kot. Oznacza to, że są obligatoryjnymi mięsożercami i w skład ich diety powinno wchodzić wyłącznie wysokiej jakości mięso mięśniowe oraz ograniczone ilości podrobów. Kot w nowym domu, krótko po pobycie u hodowcy, powinien stopniowo przyzwyczaić się do nowej diety. Wielu hodowców ze względu na wygodę karmi swoich podopiecznych suchą karmą, co nie jest zgodne z fizjologią kota. Aby zapobiec rozwojowi chorób nerek, należy zrezygnować z karmy suchej i przestawić kota na wysokomięsną, bezzbożową karmę mokrą.
Kot perski: charakter
Persy słyną ze swojego spokoju i opanowania. Są przyjacielskie, jednak wymagają delikatnego podejścia. Nie przepadają za hałasem i gwałtownymi ruchami, dlatego najlepiej żyje im się w domu bez małych dzieci i głośnych, ruchliwych zwierząt. Co lubią koty perskie? Uwielbiają uwagę swojego opiekuna, jednak dojdą do porozumienia też ze spokojnymi kotami i psami. Kochają przebywać w wybranym przez siebie, bezpiecznym miejscu, z którego mogą obserwować wszystko, co dzieje się w domu. Ze względu na swoją długą, gęstą sierść powinny unikać spacerów po dworze w ciepłe, słoneczne dni, ponieważ są zbyt wrażliwe na przegrzanie. W komunikacji z pupilem ważne jest, by wiedzieć, co mówi koci ogon. Rasa ta stosunkowo rzadko używa głosu w kontakcie z człowiekiem, zdecydowanie więcej można wyczytać z jej mowy ciała.
Kot perski: choroby
Hodowla kota perskiego ma na celu minimalizowanie ryzyka występowania chorób, do których predysponowana jest ta rasa. Pers w odróżnieniu od kota europejskiego narażony jest na szereg chorób związanych z rasą. Pospolitą chorobą związaną z układem sercowo-naczyniowym jest kardiomiopatia przerostowa. Częściej występuje u samców i osobników w średnim i starszym wieku. Innym schorzeniem są dermatofitozy. Zmiany skórne w postaci owrzodzeń i guzków pojawić się mogą na grzbiecie lub u nasady ogona. U niebieskich persów odmiany smoke występuje zespół Chédiaka-Higashiego. Jest to choroba dziedziczona autosomalnie recesywnie. U kotów perskich niezależnie od koloru i odmiany pojawić się mogą torbiele epitrychialne, które mają wpływ na powieki. Wrodzona welotorbielowatość wątroby może być związana z zespołem policystycznych nerek – do obydwu chorób predysponowane są persy. Charakterystyczna dla tej rasy płaska twarz również niesie za sobą konsekwencje zdrowotne. Szczególnie dotkliwe są choroby związane z narządem wzroku. Persy narażone są na colobomę (rozszczep tęczówki), entropium, aplazję punktu łzowego, epiforę idiopatyczną, sekwestrację rogówki czy wrodzoną zaćmę. Każdy kot tej rasy może być dotknięty jednym lub kilkoma z tych groźnie brzmiących schorzeń. Choroby nerek i dróg moczowych to z kolei wielotorbielowatość nerek, która może zostać wykryta poprzez badanie USG już w 6-8 tygodniu życia. U persów odnotowano również wyższą zapadalność na kamicę moczową związaną z wysokim poziomem szczawianu wapnia w moczu.
Ile kosztuje pers?
Ceny persów z rodowodem rozpoczynają się już od 1000 zł. Jest to rasa bardzo popularna, co wpływa na jej zaniżoną cenę, będącą wynikiem konkurencji między hodowcami. Koty z bogatszymi rodowodami, zasilone krwią osobników z innych państw, są adekwatnie droższe. Pers bez rodowodu może trafić się do adopcji przez fundację lub schronisko dla zwierząt. Nie znamy wtedy przodków zwierzęcia i nie wiemy, czy nie posiada domieszki krwi kotów innych ras, jednak wciąż w dobrym geście jest danie domu kotu, który go potrzebuje. Adoptowane zwierzęta, szczególnie dorosłe, mogą skrywać w sobie różne traumy. Warto wiedzieć, jak uspokoić kota, który wykazuje silne objawy stresu lub lęku. Jeśli nie mamy w tej kwestii doświadczenia, wszelkich porad udzielić może koci psycholog.
Kot perski: wady i zalety
Zalety persów:
– spokojny, opanowany charakter,
– przywiązuje się do opiekuna,
– duża różnorodność umaszczeń.
Wady:
– wymagająca czasochłonnej pielęgnacji sierść,
– predyspozycje do wielu chorób,
– rasa brachycefaliczna.
