Jak nauczyć kota korzystać z kuwety? Czy nauka kuwetowania kota jest trudna? Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na te pytania, ponieważ preferencje kuwetowe kotów są bardzo indywidualne. Koty są z natury zwierzętami o silnych potrzebach terytorialnych. Poczucie bezpieczeństwa jest u nich uwarunkowane odpowiednią organizacją przestrzeni i zapewnieniem wszystkich niezbędnych zasobów. Do jednych z najważniejszych należy zaliczyć strefę kuwetową, w której zwierzęta mogą realizować potrzeby fizjologiczne – niezbędne do prawidłowego funkcjonowania.
Spis treści
Jak nauczyć kota sikać do kuwety?
Wchodząc w temat strefy kuwetowej, należy uporządkować wiedzę z zakresu odpowiedniego rozmieszczenia kluczowych zasobów oraz ustalić upodobania kuwetowe podopiecznego. Punktem wyjścia powinno być określenie wieku kota, jego pochodzenia (hodowla, ulica, schronisko), charakteru oraz umiejętności, jakie posiada. Inaczej przebiegać będzie nauka korzystania z kuwety przez malucha, inaczej w przypadku kota dorosłego czy przysłowiowo „dzikiego”. Każda z tych sytuacji różni się bowiem tzw. bagażem kocich doświadczeń.
W związku z tym przystosowanie czworonoga do warunków kuwetowych bardzo często różnić się będzie od wyobrażeń opiekuna na ten temat. Znana wszystkim kociarzom zasada: liczba kuwet = liczba grup społecznych + 1 nie zawsze ma swoje pokrycie w rzeczywistości. Może zdarzyć się taka sytuacja, w której jeden kot będzie potrzebować dwóch lub nawet trzech kuwet. Wszystko zależy od indywidualnie uwarunkowanych potrzeb zwierzęcia.
Zatem jak nauczyć dorosłego kota korzystać z kuwety? Dorosły osobnik powinien bezproblemowo korzystać z kuwety, ponieważ jest to jedna z podstawowych umiejętności, jaką zwierzę nabywa w okresie kocięcym. Natomiast jeżeli dojrzały kot sika poza kuwetą, należy przede wszystkim ustalić stan zdrowia pupila (objawem będzie np. nieprawidłowa pozycja, kropelkowanie czy specyficzne miauczenie kota przy próbie oddania moczu), a w drugiej kolejności wykluczyć podłoże behawioralne takiego zachowania. Skutkiem stresu u kota może być bowiem porzucenie kuwety. Ważnym aspektem jest także sposób zorganizowania przestrzeni kuwetowej oraz wygląd samej kuwety. Trzeba zaznaczyć, że modyfikacja środowiska jest jednym z najprostszych elementów w poradzeniu sobie z niepożądanym zachowaniem kuwetowym. Czasem wystarczy zmiana kuwety na odpowiednio dużą i przestronną, zorganizowanie większej liczby miejsc do załatwiania czy wymiana żwirku. Przede wszystkim należy wsłuchać się w potrzeby kota. Opiekun powinien zawsze obserwować swoje zwierzę i potrafić zauważyć wysyłane przez nie sygnały, a także umieć je odczytywać. Zamiast usilnie zastanawiać się, jak nauczyć kota korzystać z kuwety zamykanej, lepiej pójść na kompromis i postawić kuwetę otwartą z wysokimi ściankami. Zamiast używania wygodnego dla ludzi żwirku sylikonowego, zastosować drobny i delikatny dla kocich łap żwirek bentonitowy. Opiekun musi pamiętać, że to jego zadaniem jest zapewnienie kotu prawidłowych warunków życia, a w swoich decyzjach powinien kierować się wygodą i bezpieczeństwem pupila.
Jak nauczyć małego kota korzystać z kuwety?
W idealnych warunkach odpowiedzialność za naukę czystości kociaka ponosi matka. Pierwszym etapem, jaki realizuje kocia mama, jest wylizywanie małych brzuszków oraz okolicy odbytu – celem takiego działania jest przesunięcie treści pokarmowej i ułatwienie wydalenia jej. Pozostawione przez kocięta odchody kotka początkowo zjada. Prawdziwa nauka samodzielności kuwetowej rozpoczyna się pomiędzy 3 a 4 tygodniem życia kociąt, a efekt tej nauki powinien być widoczny około 6 tygodnia życia. W wieku 10 tygodni maluch powinien już bez problemu zachowywać czystość. Trzeba zaznaczyć, że cały proces nauki polega na obserwacji i naśladowaniu matki. Prawidłowo odchowane kocięta, które są z mamą przynajmniej 12 tygodni, praktycznie nie prezentują żadnych niepożądanych zachowań związanych z załatwianiem potrzeb fizjologicznych.
Bardzo często zdarza się jednak, że kociej mamy nie ma i młode zostają same. Jak poradzić sobie w takiej sytuacji? Sprawę zdecydowanie ułatwi dorosły koci rezydent, który zupełnie nieświadomy swojego wkładu w rozwój kociąt stanowić będzie idealny wzór do naśladowania. Najgorszym scenariuszem jest całkowity brak dorosłego osobnika. Wówczas to na opiekuna spada obowiązek i odpowiedzialność za prawidłowe przeprowadzenie kocięcia przez ten proces.
Młode osobniki są bardzo żywiołowe i pochłonięte eksploracją otoczenia – chcą w jak najkrótszym czasie doświadczyć jak największej liczby rzeczy. Ich temperament wpływa znacząco na ich skupienie i uważność. Z tego względu bardzo często wybierają przypadkowe miejsca w domu na pozostawienie swoich odchodów. Kocięta preferują także miękkie i wsiąkliwe podłoża, kuwetę traktują jak piaskownicę, a umieszczony w niej żwirek jak najlepszy przysmak – to wszystko stanowi ogromne wyzwanie i wymaga od opiekuna dużych nakładów cierpliwości i zaangażowania. Warto w takiej sytuacji postawić na pracę z klatką kennelową, której celem będzie ograniczenie kociakom przestrzeni i poniekąd „zmuszenie” ich do korzystania z umieszczonej tam kuwety. Cały proces powinien opierać się na obserwacji i odpowiedniej reakcji człowieka. Klatka ma być elementem pracy i pomóc w wytworzeniu i utrwaleniu prawidłowego nawyku – ma być pomostem w stopniowym udostępnianiu kociętom domowej przestrzeni. Odpowiednio wprowadzona ułatwi naukę korzystania z kuwety młodym zwierzętom oraz w sytuacji, kiedy człowiek zastanawia się, jak nauczyć dzikiego kota korzystać z kuwety – będzie elementem bezpieczeństwa.
Ile trwa nauka kota korzystania z kuwety?
Czas, jaki potrzebny jest do opanowania przez kota kuwety, jest bardzo indywidualny i zależny od wielu czynników. Nie można zamknąć tego procesu w sztywnych ramach czasowych, ponieważ, jak już wspomniano, każde zwierzę jest inne i ma za sobą odmienne doświadczenia. Na pewno w przypadku młodych kociąt umiejętność ta powinna zostać opanowana pomiędzy 6 a 10 tygodniem życia. Natomiast w przypadku dorosłych zwierząt konieczne jest ustalenie przyczyn problemu niekorzystania z kuwety i wprowadzenie odpowiednich elementów terapeutycznych, często z pomocą behawiorysty. Nigdy nie należy pozostawiać zachowań pozakuwetowych do samoistnego rozwiązania – takie po prostu nie nastąpi. Potrzebna jest natychmiastowa reakcja i jak najszybsze skorygowanie kocich zachowań.
