Labrador retriever jest jedną z najczęściej rozpoznawalnych ras psów, zaraz obok owczarków niemieckich i dalmatyńczyków. Swoją popularność, podobnie jak pozostałe wymienione psy, zawdzięcza głównie licznym występom na kinowych ekranach. Nie bez powodu przedstawiciele tej rasy często wybierani są do pracy na planie – psy te charakteryzują się nie tylko uroczym wyglądem, ale także dużą inteligencją i przyjaznym usposobieniem. Warto wspomnieć, gdzie tak naprawdę narodził się labrador – pochodzenie tej rasy dla wielu osób jest zaskoczeniem, gdyż sama nazwa wzięła się od półwyspu Labrador, który znajduje się w Kanadzie, jednak pierwsze osobniki zostały wyhodowane w… Nowej Funlandii. Przez lata moda na te zwierzaki wciąż nie gaśnie, dlatego warto przyjrzeć im się bliżej – jako żywym stworzeniom, porzucając na chwilę ich wizerunek psa idealnego stworzony przez popkulturę.
Spis treści
Jak wygląda labrador?
Jako ludzie postrzegamy świat przede wszystkim zmysłem wzroku, dlatego właśnie wygląd jest tym, na co w pierwszej kolejności zwracamy uwagę – czy tego chcemy, czy nie. Choć przypuszczalnie każdy wie, jak wygląda labrador, nie sposób pominąć tej kwestii, wobec czego od niej zaczniemy. Są to dość duże i mocno zbudowane psy, których wzrost zwykle oscyluje w granicach 55 centymetrów w kłębie. Masywna głowa jest osadzona na solidnej szyi, a klatka piersiowa powinna być szeroka. Osiągają masę ciała od 25 do 35 kilogramów, w zależności od płci. Ich sierść jest krótka, posiadają jednak dość gruby podszerstek. Często mylone z labradorami są psy rasy golden retriever o podobnym pochodzeniu – dla niewprawionego oka najłatwiej będzie rozróżnić je właśnie po długości sierści, gdyż u goldenów jest ona zdecydowanie dłuższa.
Wyróżniamy trzy główne kolory labradorów, czyli – mówiąc nieco bardziej fachowym językiem – trzy rodzaje umaszczenia. W odmianie barwnej, która najczęściej kojarzona jest z tą rasą, sierść przybiera przeróżne odcienie koloru beżowego – od niemal białego ecru, przez nieco żółtawy, aż do rudawego. Psiak o takim umaszczeniu zwykle funkcjonuje pod nazwą labrador biszkoptowy. Poza tym spotkać się możemy także z labradorem czarnym. Najrzadziej występujący, choć nie mniej uroczy, jest labrador czekoladowy o brunatnej sierści.
Labrador: charakter
Labradory z natury są psami o wyjątkowo przyjaznym usposobieniu. Z czego to wynika? Mało kto zdaje sobie sprawę, że należą one do ras… myśliwskich. Ich pierwotnym zadaniem, do którego zostały wyhodowane, było aportowanie – czyli przynoszenie różnych przedmiotów oraz upolowanej zwierzyny. W związku z tym pożądanymi cechami była między innymi chęć do współpracy z opiekunem i tak zwany miękki chwyt, aby psy nie uszkadzały upolowanego zwierzęcia/przynoszonego przedmiotu i nie miały problemu z oddaniem go. Nie mogły przy tym mieć zbyt silnego instynktu pogoni, gdyż trudno byłoby je odwołać – ich zadaniem było co najwyżej podchodzenie ptactwa wodnego i wypłaszanie go z ukrycia. Szczekanie labradora ma raczej dość niską tonację, choć oczywiście wszystko zależeć będzie od osobniczych warunków oraz powodu wokalizacji. Jeśli zwierzak się boi lub jest niepewny czy w dużych emocjach, to nawet u największego i „najgroźniejszego” psa ton głosu będzie wysoki, niemal piskliwy.
Ta mieszanka mało oczywistych oczekiwań pozwoliła wyhodować niesamowicie przyjemnego w interakcjach z człowiekiem czworonoga, chciałoby się powiedzieć „rodzinnego”. Kto z resztą nie kojarzy labradora jako psa dla dzieci? Faktycznie, zwierzaki te świetnie sprawdzają się w roli domowego pupila, ALE. No właśnie, jest tu jedno, bardzo ważne „ale” – tylko wtedy, jeśli realizowane są ich naturalne psie potrzeby, czyli spacery, podczas których mogą swobodnie eksplorować, biegać i węszyć, dostęp do gryzaków naturalnych oraz czas na spokojny odpoczynek (o potrzebach fizjologicznych nie wspominając). Niestety, wiele osób wybiera labradora myśląc, że kupują „gotowego” psa, który będzie idealnym kompanem przy minimalnym nakładzie wysiłku. Tak się jednak nie stanie. Przede wszystkim trzeba mieć na uwadze, że każdy osobnik jest inny. W związku z tym opis rasy jest wskazówką, czego możemy się spodziewać, jednak indywidualne cechy charakteru nierzadko w większym lub mniejszym stopniu odbiegają od wzorca. W dodatku jeśli decydujemy się na zakup zwierzęcia z niesprawdzonego miejsca, bierzemy niejako udział w loterii – ten temat zostanie szerzej rozwinięty w kolejnym podrozdziale tego artykułu. Poza tym nawet najmądrzejszy pies z najlepszej hodowli będzie wymagał wychowania. Opiekun powinien posiadać podstawową wiedzę na temat tego, jak stosować wzmocnienie pozytywne, aby pomóc czworonogowi zrozumieć, czego od niego oczekuje i nauczyć go przydatnych w życiu codziennym haseł.
Labrador retriever: hodowla
Jeśli marzy nam się labrador retriever, hodowlę powinniśmy wybrać starannie i bez pośpiechu. Często wydaje się, że jeśli nie planujemy brać z naszym psem udziału w zawodach, labrador bez rodowodu będzie dobrą (tańszą) opcją. Chęć wydania jak najmniejszej kwoty jest zrozumiała, dlatego warto w tym miejscu wyjaśnić, z czego wynikają ogromne rozbieżności w cenach i wspomnieć, jak sprawdzić hodowlę psów. Choć pseudohodowle kojarzą nam się zwykle z koszmarnymi warunkami przetrzymywania zwierząt, biednymi sukami wątpliwego pochodzenia zmuszonymi rodzić co cieczkę i tak dalej, nie zawsze tak jest. Często przybierają one również postać miłej „pani Jadzi”, która bardzo kocha swoje pieski, ojciec może bez rodowodu, ale przecież taki piękny (pokazała nam zdjęcia!). Niestety, rozmnażanie psów o nieudokumentowanym pochodzeniu, bez odpowiedniej wiedzy, jest pseudohodowlą – również w tym wydaniu. Kupując zwierzę z niepewnego źródła, narażamy się na dużo większe ryzyko wystąpienia różnych chorób u pupila. W dodatku nie znając rodziców i ich pochodzenia, ciężko będzie przewidzieć jego charakter.
Po czym zatem poznać dobrą hodowlę? Osoba, która ją prowadzi, powinna być kompetentna i komunikatywna – wyczerpująco i cierpliwie odpowiadać na wszelkie nasze pytania, umożliwić wizytę i zapoznanie z suczką, której szczeniaka planujemy zakupić, oraz przedstawić wszelkie dokumenty związane z prowadzeniem hodowli i pochodzeniem psów, które są w niej rozmnażane. Ponadto powinna udzielić nam porady, jak zająć się szczeniakiem, przeprowadzić trening czystości, a także wyposażyć szczenię w wyprawkę z podstawowymi rzeczami, takimi jak choćby zapas karmy, którą maluch był żywiony w hodowli. Nowy członek rodziny powinien posiadać rodowód oraz książeczkę zdrowia, uzupełnioną o pierwsze szczepienia. Pamiętajmy, że labrador z rodowodem to nie jest „luksus” dla wybranych – to dokument potwierdzający legalne pochodzenie psa. Poza tym dobry hodowca powinien także… chcieć sprawdzić nas, jako potencjalnych przyszłych opiekunów psa.
Ile kosztują labradory?
Nie ma jednej precyzyjnej odpowiedzi na pytanie, ile kosztuje labrador retriever – cena będzie zależała od wielu czynników. Głównym jej wyznacznikiem będzie jednak miejsce zakupu. Przykładowo, labrador szczeniak z hodowli zarejestrowanej w ZKwP, o udokumentowanym pochodzeniu, będzie wydatkiem rzędu 4–5 tysięcy złotych. I na tym opcje wyboru powinny się kończyć, niestety jednak tak nie jest. W popularych serwisach ogłoszeniowych z łatwością znajdziemy szczeniaczki od wspomnianej „pani Jadzi” za 500 złotych. Możemy trafić także na ogłoszenia z psami posiadającymi „rodowody” „Związku Burka i Azorka”, o którym nikt nigdy nie słyszał, jednak szczeniaki są „rasowe”, więc kosztują, powiedzmy, 1500 złotych. Nie brakuje także zwykłych oszustów. Niejednokrotnie zdarza się, że nieuczciwe osoby próbują sprzedać kundelka jako rasowego psa, aby zarobić trochę pieniędzy. Prawda jest taka, że mieszaniec labradora – szczeniak z dużym prawdopodobieństwem będzie wyglądał zupełnie jak zwierzak rasowy, jednak ze względu na brak znajomości historii jego rodziny nie da się w żadnym stopniu przewidzieć jego przyszłego charakteru. Ważne jest, aby pamiętać, że kupowanie zwierząt z takich miejsc nie jest „ratowaniem” ich, tylko tworzeniem rynku zbytu i wspieraniem pseudohodowców.
Koszty utrzymania labradora
Ogółem to, ile kosztuje utrzymanie psa, zależeć będzie w głównej mierze od jego rozmiarów. Dlatego decydując się na labradora, musimy nastawić się na niemałe wydatki. Na start będziemy potrzebowali sporo akcesoriów, jak choćby legowisko, szelki, smycz, miski i tak dalej. Dobrą opcją jest skompletowanie chociaż części wyprawki z rzeczy z „drugiego obiegu”. Warto też skorzystać z regularnie pojawiających się w sklepach okazjonalnych promocji, na przykład na międzynarodowy dzień psa. Największym stałym i codziennym kosztem jest oczywiście wyżywienie, a im większy zwierzak, tym więcej będzie potrzebował jedzenia. Do tego trzeba doliczyć gryzaki naturalne, dzięki którym szczeniak będzie mógł zrealizować swoją ogromną potrzebę gryzienia. W cenę utrzymania zwierzęcia należy także wliczyć koszt wizyty u weterynarza. Każdy zwierzak potrzebuje kompletu szczepień, regularnej profilaktyki przeciwpasożytniczej i okresowych badań kontrolnych. Ceny leków także zależne są głównie od rozmiarów psa, gdyż dawka przeliczana jest na masę, w związku z czym w przypadku labradora będą one raczej wyższe niż niższe. Gdy nasz szczeniak dorośnie, trzeba będzie także zdecydować, czy ma zostać wkastrowany – zabieg zapobiega niechcianym ciążom, ale ma także charakter profilaktyczny, zmniejszając prawdopodobieństwo wystąpienia nowotworów związanych z układem płciowym. Ewentualna kastracja psa wiąże się z wydatkiem rzędu kilkuset złotych. Poza tym zawsze należy wziąć pod uwagę również fakt, że zwierzak w każdej chwili może się rozchorować, dlatego powinno się mieć odłożoną pewną kwotę na taką ewentualność.
Okres dorastania u labradorów
Jak chodzi o etapy rozwoju labradora, wielkość docelowa, jaką osiągają te psy, ma na nie właściwie największy wpływ. Ogólna zasada jest taka, że im mniejsza rasa, tym szybciej dorasta, a im większa – tym wolniej. Czyli na przykład między labradorem a goldenem nie będzie większych różnic, jednak między bernardynem a ratlerkiem dysproporcja będzie wyraźnie zauważalna. Szczególnie labradory często nazywane są „dużymi szczeniakami”, gdyż faktycznie przez dość długo, a czasem nawet przez większą część życia, zachowują wiele cech, które zwykle wiązane są z okresem szczenięcym. Warto także wspomnieć, że labrador suka będzie docelowo nieco mniejsza i delikatniejsza w budowie niż samiec. Nie da się określić dokładnie, do kiedy rośnie labrador, gdyż sporo będzie zależało od indywidualnych cech osobniczych, jednak zwykle psy te kończą wzrost około 18 miesiąca życia.
Wielu przyszłych opiekunów zastanawia się, kiedy uczyć psa komend. Już z maluchami można z powodzeniem ćwiczyć, trzeba jednak dbać o to, aby sesje były krótkie i przyjemne dla naszego szczeniaka. Warto tutaj także zaznaczyć, że już od pierwszych dni dobrze jest pokazywać psu, jakie są zasady w naszym domu, i być w tym konsekwentnym. Czyli na przykład jeśli dorosły pies nie będzie mógł wchodzić do sypialni, nie pozwalajmy na to również szczeniakowi. Jasne, stałe i zrozumiałe dla psa zasady dają mu poczucie bezpieczeństwa i pomagają ukształtować zrównoważony charakter.
Myśląc o treningu, stajemy także przed wyborem, jakie szelki dla psa będą najlepsze. Choć wśród wielu hodowców wciąż panuje mit, że używanie tych akcesoriów negatywnie wpływa na rozwój stawów, obecnie wiemy, że odpowiednio dobrane szelki typu guard nie powodują żadnych problemów. Oczywiście nie ma nic złego w stosowaniu obroży, jeśli nasz czworonóg nie ciągnie na smyczy, jednak do nauki zdecydowanie bezpieczniejsze i przyjemniejsze będą odpowiednio dobrane i wprowadzone szelki.
Wady i zalety posiadania labradora
Na koniec spróbujmy sobie podsumować wady i zalety posidania labradora.
Do zalet z pewnością można zaliczyć długowieczność tych zwierząt. Mimo swoich dużych rozmiarów pod dobrą opieką zwykle dożywają kilkunastu lat, co jest rzadkością wśród psów o takich gabarytach. Bez wątpienia do listy tej należy dodać także ich przyjazny charakter. Labrador dla dzieci? Owszem, jeśli zadbamy o odpowiednie wychowanie czworonoga (i dzieciaków) oraz poświęcimy czas nie tylko na poukładanie relacji na linii pies – dziecko, ale także na realizację naturalnych potrzeb zwierzaka. Nie sposób pominąć także uroczego wyglądu.
A co z minusami, czy w ogóle jakieś są? Przede wszystkim labrador = choroby stawów. Oczywiście zakup psa z dobrej hodowli oraz prewencja w okresie rozwoju pozwalają znacznie zmniejszyć ryzyko wystąpienia problemów z układem ruchu, jednak żadna z tych metod nie daje nam stuprocentowej pewności. W związku z tym musimy być gotowi na wydatki związane z leczeniem przewlekłych dolegliwości. Przedstawiciele tej rasy są również dość mocno podatni na otyłość, wobec czego bardzo możliwe, że prędzej czy później potrzebna nam będzie wiedza, jak przeprowadzić odchudzanie psa.
Osobiście za wadę posiadania labradora uważam także ogromną popularność tej rasy, za którą często idą… trudności w treningu. Wynikają one z liczby ludzi zaczepiających nas na ulicy i chcących pogłaskać pieska (która jest i tak spora niemal zawsze, gdy idziemy ze szczeniakiem). Rośnie ona wprost proporcjonalnie do rozpoznawalności rasy. Oczywiście osoby podchodzące nie mają złych intencji, jednak pies nie jest dobrem publicznym. Ciągłe naruszanie jego strefy osobistej przez obce osoby może prowadzić do różnych problemów, gdyż zwierzak albo nie będzie umiał zrezygnować z kontaktu z obcymi osobami, będąc przekonanym, że z każdym musi się „przywitać” (co jest najbardziej prawdopodobnym scenariuszem w przypadku labradora), albo zacznie się przed tym dotykiem bronić. Nie wspominając już o tym, że ekscytacja towarzysząca takim spotkaniom niezwykle często błędnie uznawana jest za radość. Dlatego przed opiekunem labradora szczeniaka stoi naprawdę trudne zadanie: znalezienia złotego środka pomiędzy socjalizacją psa a asertywnym wyznaczaniem granic. Teoretycznie w dbaniu o niepodchodzenie dużej liczby osób powinna pomóc żółta wstążka u psa będąca umownym znakiem, że zwierzak potrzebuje większej przestrzeni i nie należy go zaczepiać. W praktyce jednak wiele osób nie wie, co ona oznacza, i paradoksalnie może wręcz przyciągać uwagę i budzić jeszcze większe zainteresowanie.
Warto także wspomnieć, że istnieją również inne rasy psów podobne do labradora w kwestii wyglądu, jednak mniej znane. Należy do nich chociażby wspomniany wcześniej golden retriever czy też flat-coated retriever. Jeśli natomiast chodzi o charakter, to zbliżonych cech możemy oczekiwać u wszystkich psów z grupy retriever, czyli aporterów. W związku z tym jeśli odpowiada nam taki typ psa, jednak nie zależy nam na wyglądzie labradora, mamy naprawdę sporo ras do wyboru.
